1. „Proszę Księdza, chcemy ochrzcić nasze dziecko…”
Kościół udziela chrztu dzieciom na podstawie wiary rodziców – wtedy, kiedy dla nich ważne jest życie wiarą i praktykowanie jej oraz pielęgnowanie relacji z Jezusem.
Minimum, żeby przekazać wiarę jest uczestnictwo w niedzielnej Mszy i codzienna modlitwa. Jeśli myślisz o chrzcie dla swojego dziecka, zobacz czy samemu pilnujesz tych dwóch spraw, bo „nie możesz obiecać swojemu dziecku czegoś, czego sam nie robisz dla siebie”,
Prawo kanoniczne mówi: „Rodzice przed innymi mają obowiązek słowem i przykładem formować dzieci w wierze i praktyce życia chrześcijańskiego. Podobny obowiązek spoczywa na tych, którzy zastępują rodziców oraz na chrzestnych /Kan 774 § 2/.
Zatem – prosząc o chrzest dla dziecka ważne jest to, żeby rodzic sam praktykował – dając nadzieję na chrześcijańskie wychowanie swojego dziecka przede wszystkim przez słowo i przykład swojego życia.
2. „Kto może być chrzestnym?” – bardzo często zdarza się, że rodzina wybiera na chrzestnego kogoś, kto jest dobrym znajomym, przyjacielem rodziny, wujkiem – ale czy to wystarczy? Czego oczekuje Kościół od chrzestnego?
Chrzestny ma „pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadające przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki” /kan. 872/.
Warunki, które ma spełniać chrzestny:
1 jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
2 ukończył szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;
3 jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
4 jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;
5 nie jest ojcem lub matką przyjmującego chrzest.
Bardzo istotny jest punkt 3 – „prowadzić życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji” chrzestnego – to znaczy być wzorem życia chrześcijańskiego: modlić się, uczęszczać na coniedzielną Eucharystię, przyjmować Komunię Św. (stąd nie mogą być chrzestnymi osoby żyjące ze sobą bez sakramentu małżeństwa – w stanie grzechu, bez możliwości uzyskania rozgrzeszenia do czasu rozwiązania tej sytuacji) – innymi słowy – chrzestny jest kimś, kto ma być dla dziecka wzorem tego jak miałby żyć chrześcijanin.
Na początku obrzędu chrztu ma miejsce ważny dialog z rodzicami i chrzestnymi:
„Prosząc o chrzest dla waszego dziecka przyjmujecie na siebie obowiązek wychowania go w wierze, aby zachowując Boże przykazania, miłował Boga i bliźniego, jak nauczył nas Jezus Chrystus. Czy jesteście świadomi tego obowiązku?”
Rodzice odpowiadają: „Jesteśmy świadomi”.
Kapłan zwraca się do rodziców chrzestnych:
„A wy, rodzice chrzestni, czy jesteście gotowi pomagać rodzicom tego dziecka w wypełnianiu obowiązku?”.
Rodzice chrzestni odpowiadają: „Jesteśmy gotowi”.
Tak rodzice, jak chrzestni obiecują wtedy publicznie – Bogu, dziecku i obecnym w kościele, że sami będą prowadzić życie zgodne z zasadami wiary – pilnując zwłaszcza niedzielnej Mszy.
Ważne, żeby słowa te były prawdą – są przysięgą.
Kandydat na chrzestnego powinien mieć zaświadczenie z parafii do której uczęszcza na niedzielną Mszę, że jest praktykującym katolikiem – i jest gotowy podjąć się tego zadania, które ma wpływ na jego zbawienie – i zbawienie dziecka dla którego będzie wzorem wiary.
Myślę, że wierzącym nie trzeba przypominać, że nie tylko przed chrztem należy skorzystać z sakramentu pokuty, by móc ofiarować Komunię Św. w intencji dziecka.
Uwaga! Zaświadczenia dla kandydatów na chrzestnych nasza polska personalna parafia wydaje osobom, 1.) które należą i 2.) regularnie praktykują, a także 3.) wezmą udział w katechezie przedchrzcielnej.
Kto może być „świadkiem chrztu”?
Wg kanonu 874 § 2. Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.
Znaczy to, że katolik, który nie może być chrzestnym (ze względu na np. życie w związku niesakramentalnym) nie może pełnić roli świadka chrztu. Może nim być osoba wyznania prawosławnego lub protestant.
Nie ma takiej funkcji jak „chrzestny tylko dla rodziny”, którą czasem proponują rodzice, przedstawiając jako kandydatów na chrzestnych osoby, które nie żyją w stanie łaski uświęcającej.
3. Katecheza przed chrztem
Prawo kościelne mówi, że „Sprawowanie chrztu powinno być odpowiednio przygotowane, dlatego:
2 rodzice dziecka chrzczonego, jak również chrzestni, powinni być należycie pouczeni o znaczeniu tego sakramentu i o związanych z nim obowiązkach. Proboszcz winien osobiście lub przez innych zatroszczyć się, ażeby rodziców właściwie przygotować pasterskimi pouczeniami a także wspólną modlitwą (…) /Kan. 851/. Stąd – prosząc o chrzest dla dziecka czy chcąc być chrzestnym – należy wziąć udział w katechezie.
W naszej parafii odbywa się ona po osobistym umówieniu się z księdzem.
Nasza parafia jest parafią personalną – zatem należą do niej osoby, które złożyły formularz przynależności (do pobrania).
Rodzice proszący o chrzest dla dziecka proszeni są o pobranie formularza prośby o chrzest i wypełnienie przy pogrubionych punktach (czyli oprócz nr 1,6, 8 i 10) oraz dostarczenie na katechezę przedchrzcielną.